loicowe

zaśmiał się, przyciągając ją do siebie-do nowego jorku? do kapmusu, czy do twoich rodziców?-nie oszukujmy się, mimo tego że miał tysiąc lat, ta wizja go nieco przerażała-ale na lodowisko możesz mnie zabrać-uśmiechnął się lewym kącikiem, całując oliwię w szyję znów.

- do moich rodziców - odpowiedziała przekrzywiając głowę w bok i pocałowała loica w zarys szczęki - chyba się nie boisz, co? - ona by się bała, jej ojciec bywał perfidny, bo szukał odpowiedniego kandydata na męża swojej córeczki - rockefeller jest ogromne, poznam cię z moimi przyjaciółkami.

-nie no, co ty. nie ma się czego bać, tak myślę-hahahahehi, załóżmy, że potrafił świetnie kłamać. miał wprawę, bo w domu zawsze coś psuł, a potem potrafił się świetnie wykręcić i wkręcić, omk, w to brata-dużo masz przyjaciółek?-odsunął, na razie, od siebie wizję poznania jej rodziców.

- przyjaciółki tylko dwie, znamy się od dziecka. natalie mieszka w sydney i klonuje muszki w laboratorium, a kelly w los angeles i robi karierę w filmach. widujemy się tylko czasami, na święta, albo na wakacje, kiedy jeździmy do siebie. no i poza tym dużo, dużo znajomych będzie akurat w nowym jorku, moglibyśmy pójść na rockefeller właśnie w sylwestra, świetnie to wszystko wygląda na żywo - nawet się trochę rozmarzyła i oparła policzek na ramieniu loica.

-pewnie z tobą pojadę-zaśmiał się jakoś tak cicho. ohoo, zdziwił się, bo strasznie był uległy. to znaczy tylko oliwii, jeśliby się głębiej zastanowić. nie przeszkadzało mu to jakoś specjalnie, ani nie godziło w jego dumę-będę tylko musiał powiedzieć rodzicom.

siedział, myślał, kontemplował i zapychał się jakąś pizzą :<.

a olivia akurat wracała z uczelni i pomyślała, że wpadnie do loica. obciągnęła teraz granatową sukienkę i zapukała, wzdychając ciężko.

myślał, że to jakiś koleżka, który powiedział, że może wpadnie. ale ucieszył się jeszcze bardziej, kiedy zobaczył, że to oliwia!-cześć-uśmiechnął się szeroko, bo załóżmy, że dawno się nie widzieli.

no właśnie, toteż olivia uśmiechnęła się może trochę zakłopotana i odgarnęła kosmyk włosów za ucho. miała wrażenie, że loic po prostu nie chce z nią rozmawiać, ale przyszła, by upewnić się, że u niego wszystko jedno.
- czee-eść, mogę wejść? - zapytała niepewnie.

-cześć-chyba już mówił-możesz, dawno cię nie widziałem, co robiłaś? jedziesz na święta, czy jednak zostajesz? no i masz anemię?-omk, nie poznaję go, czasem dostawał takiego ataku, ale działo się to naprawdę rzadko, przynajmniej on tak uważał. wciągnął ją do środka.

olivii było w sumie trochę przykro, najwyraźniej loic zapomniał, że lekarze mówili, że ma anemię, a na święta miał pojechać z nią do nowego jorku.
- miałeś pojechać ze mną - wydukała cichutko i spuściła wzrok na swoje czaderskie kozaczki jimmy'ego choo.

-wiem. i pojadę, ale liczyłem na to, że może jednak będziesz chciała zostać z paryżu-naprawdę bał się poznać jej rodziców i tak dalej. usiadł na kanapie i wciągnął ją na kolana-nawet rozmawiałem z ojcem o tym-bo on jest rodzinny, czy coś, i musiał z nimi wszystko uzgodnićxd.

olivia mimo wszystko czuła się głupio, bo ona miała swój urojony świat i z tego właśnie powodu, czuła, że loic już jej nie chce i tak dalej.
- jeśli nie chcesz, loic, ja nie będę cię zmuszała, chociaż strasznie mi na tym...i na tobie zalezy...i w ogóle...- nadal wpatrywała się w swoje stopy, którymi teraz trochę machała.

też powinno mu być głupio, albo jakoś podobnie, ale był rodzinny i tak dalej, więc cieszył się dziecięco z takich wyznań i takie podobne-nie zmuszasz mnie, naprawdę. chcę jechać-brzmiał stanowczo, powinna chociaż trochę uwierzyć. pocałował ją aż, z nadmiaru wrażeń.

uśmiechnęła się blada i potarła nosem, zapewne zimnym i cieplutki i lekko szorstki policzek loica.
- tęskniłam. bardzo - wyznała mu szeptem, by teraz mocno się do niego przytulić, co oznaczało, że naprawdę tęskniła. i sama nie wierzyła w to, że tak szybko się zaangażowała.

-to bardzo dobrze-okej, taki stan rzeczy mu odpowiadał i tak dalej. mógłby w sumie zacząć gadać, ale opamiętał się i ugryzł w język. zamiast mówić, pocałował ją w szyję, bo była blisko i była zachęcająca.

to tylko olivia i nie możemy od niej zbyt wiele wymagać; spodziewała się raczej, że loic odpowie to samo, więc tymczasem podniosła się z jego kolan i całe szczęście, zadzwonił jej telefon, więc przeprosiła go na chwilę i odebrała. dzwonił daniel, nauczyciel francuskiego w szkole, w której była praktykantką i chciał się z nią umówić na kolację, czy jakoś tak.
- niee, wybacz dan, ale jestem teraz raczej zajęta - odpowiedziała, opierając tyłek o parapet.

ochryste, pomyślał loic i widział przed oczami miliard tych gapiących się na jej tyłek małolatów, których uczyła. no i biedny, naprawdę biedny, gapił się na nią. założył ręce na swojej, niesamowicie imponującej, kla tce piersiowej.

- oookej. więc jutro wpadnę na przerwie na lunch, okay? do zobaczenia - nacisnęła czerwona słuchawkę i wrzuciła z powrotem telefon do torebki, by odłożyć ją na stolik. ona opadła obok loica, blado się uśmiechając - na czym skończyliśmy?

-na chybaaaaa na-podrapał się pod okiem-kto to?-udawał, że wcale go to nie interesuje, chociaż może mu nie wychodziło, bo loic był zwyczajnie zazdrosny, chociaż nawet za miliard złotych rubli się do tego nie przyzna. loi to loi.

- nie mówiłam ci? kolega ze szkoły, w której uczę, jest strasznie sympatyczny, przychodzi na moje lekcje i pilnuje dyscypliny, chłopcy się go nawet trochę boją, no wiesz facet to facet i ostatnio strasznie mi pomaga - odpowiedziała, chyba sobie nawet nie zdając sprawy z tego, że loic moze byc zazdrosny, bo ona twierdziła, że on wcale się nią nie interesuje.

-nie mówiłaś-wysłuchał więc w spokoju-aha, no jasne-wstał, wyjął jakiś kubek i szukał czegoś do picia. nic nie rozbił na szczęście, ale nie znalazł też nic. wlał więc sobie wody z kranu, fuj w sumie-to bardzo miło z jego strony-przypomniał sobie o planach w związku z tymi kretynami których uczy, tj. nasłać na nich mafię z pruszkowa. miał teraz nowy, bardziej szkodliwy, celxd.

- prawda? - uśmiechnęła się delikatnie i oparła głowę o oparcie, jeje, pozdro milutkie i poprawne stwierdzenia - miałam się dziś z nim spotkać w ramach podziękowania za pomoc, przy napisaniu sprawozdania z tego miesiąca nauki w paryżu, dla tych z yale, ale na śmierć zapomniałam.

w sumie to biedny-to znaczy, spotykasz się z nim teraz?-nie wiedział, czy pójdzie, czy nie. może porozumiewali się jakimś tajnym kodem, jak to bywa w środowisku nałczycieli. wcale nie chciał żeby szła i tu teraz problem, bo oliwia na pewno zrozumie to nie tak jak potrzeba.

właśnie. spojrzala na niego zaskoczona i otworzyła nawet na moment usta, zwilżając je za chwilę językiem.
- nie, przecież słyszałeś, że jestem zajęta, prawda? chyba, że bardzo chcesz to sobie pójde do domu, bo raczej nie umawiam się z dwojgiem facetów naraz - wstała nawet i obserwowała go teraz, jakoś tak dziwnie przybitym wzrokiem.