loicowe

-nie, nie chcę żebyś szła do domu-miał nadzieję, że to wystarczająco jasny przekaz. przyciągnął ją do siebie, strasznie po męsku, strasznie dumnie, da się tak?, i w ogóle, jak pan i władca-ani spotkać się z nim-jaki zazdrośnik... zazdrośnik to śmieszne słowo, swoją drogą.

- ja też nie chcę się z nim spotykać, loic, naprawdę. ale po prostu chwilami traktujesz mnie jakbym była ci obojętna - spojrzała na niego uważnie, odchylając przy tym głowę do tyłu. było jej zimno, lekarze mówili, ze tak może być jesli nie zacznie zażywać leków, a ona nie zamierzała, co to, to nie, nie miała przecież osiemdziesięciu lat żeby brać leki!

-tak?-okej, nie wiedział, naprawdę!-nie jesteś mi obojętna, oliw-pocałował ją w czoło i nawet przytulił, żeby uwierzyła. przeszedł razem z nią do salonu i usiadł na kanapie, pociągając za sobą oliwię. no i teraz idę, albo dokącz, albo dokończymy kiedyś, buzipaaa

no i cos taaam i poszla