naomi.

więc naomi i dłejn dotarli, toteż teraz stali przed drzwiami. ciemnowłosa otworzyła drzwi i teraz obejrzała się na niego.
- może wejdziesz? mam dobre wino, mój dziadek ma winiarnie na południu - a ona ukradła mu ostatnio butelkę, na specjalne okazje.

- Chyba nie - pokręcił głową i zrobił krok w przód, więc teraz stał centymetr przed linią progu. - To znaczy nie chcę się wpraszać - Naprawdę nie chciał. I może było mu głupio, może nawet jego, wstrętnego cynika, dopadły właśnie wyrzuty sumienia. Przyglądał się swoim dłoniom a potem wetknął je w kieszenie spodni i przechylił się do przodu - Hej, to znaczy nie chcę być niegrzeczny.

naomi już zdażyła zapomnieć o tym, ze wspomniał jej matkę, toteż odgarnęła włosy i weszła do przedpokoju, spoglądając na dłejna.
- nie wpraszasz się, mieszkam sama i wieczór z tobą, nie będzie tym samym, kolejnym, rutynowym, samotnym wieczorem - okej, ona większość wieczorów spędzała z przyjaciółkami, tudzież na imprezach, więc bez takiej rozpaczy, ale może przez to dłejn poczuje się lepiej i wejdzie.

- Samotność jest jak deszcz. Z morza powstaje, aby spotkać zmierzch; z równin niezmiernie szerokich, dalekich, w rozległe niebo nieustannie wrasta. - Wyrecytował z zaskakującym dramatyzmem - Wybacz, za dużo poezji. Zresztą, poezja jest nudna. - Chociaż lubił Rilke'go przez ten wiersz o panterze - I może wejdę, ale na chwilę, dobrze?
I wszedł.

pokiwała głową i otworzyła zdjęła płaszcz z opalonych ramion. opalonych, ale niezbyt przesadnie oczywiście. podrapała się za uchem i westchnęła głośno. w apartamencie jak zwykle panował porządek, pod nieobecność naomi, przychodziła sprzątaczka, która o to dbała. poczekała aż dwayne się rozbierze i ruszyła do salonu, mówiąc, by poszedł za nią.
- więc, napijesz się, czy nie? - zapytała, odwracając się w przeciągu ułamków sekdundy, tak że teraz znów stał bardzo blisko niej, jak wtedy, kiedy na niego wpadła.

Nie robił sobie nic z jej bliskości, zrobił krok w salon i obrócił się na pięcie wokół własnej osi.
- Jacyś lokatorzy? - zapytał, ignorując kompletnie jej pytanie. Pokonał odległość od swojego miejsca do kanapy, gubiąc po drodze kiczowato zielony płaszcz na podłodze.

- kot i rybki, chcesz popatrzeć? - zapytała, może lekko poirytowana, ale sama nie wiedziała, czy tym, że FACET kompletnie olewa JĄ, naomi larsen, czy tym, że kompletnie nie wie co mogłaby z tym zrobić. opadła na podłokietniku fotela i założyła nogę na nogę, wzdychając ciężko.

- Wmawiasz mi zoofilię? Nie, dziękuję. Takie nogi! - zachwycił się i złapał jakiś notes ze stolika. - Cóż to?

powiedziała, że nic i usnęła.

Więc złapał płaszcz, zostawił notes i potknął się w progu.