olivia

-ooooooj-pocałował ją w czubek głowy, a potem w usta i wciągnął ją na kolana, bo wyglądała jak przedszkolak, a przedszkolaki są urocze. to znaczy nie dla luika. luik wolał oliwię.

oliwia to taki trochę dałn, nie wiem w ogóle z jakiej racji ona sama mieszka, skoro nie umie sobie dać rady sama....xd ale mniejsza. będąc już na kolanach luika zamachała nogami i zapytała, czy chce sie juz klasc, czy co robić, bo może jej poczytać na dobranoc. taki słaby żarcik, ale uśmiechała sie łagodnie.

zawsze z pivovarovej robi się dałna xd, ja nie wiem czemu..-możemyyy-rozejrzał się, głaszcząc ją po plecach. nie wiedział co, a nie chciał gwałcić;d. dał jej buzi, a następnie oparł się, rozważając to czytanie na dobranoc z miłym uśmiechem.

pewnie chciało jej się spać tak samo jak mi, chociaż leciała te sześć czy ile godzin dłużej, ale to i tak męczące. podrapała się po skroni i usiadła po turecku na kolanach loica, pytając jak mu się podobało w new haven. bo jej bardzo. i była zadowolona z tego zaskoczonego wyrazu na twarzach koleżanek, kiedy pojawila się z osobą towarzyszczącą.

ii z jaką osobą towarzyszącą. luik cieszył się w jej kampusie powodzeniem, ale, ojno, wolał jednakowoż od wszystkich bardzo amerykańskich dziewczyn, niezdarną oliwię. odpowiedział więc, że bardzo i może go zabrać jeszcze kiedyś. zadeklarował, że chętnie pojedzie. i że może zabrać ją do szwecji, powtarzał się. może by jej się spodobało, miał taką nadzieję, oooh.

- zostańmy niezaleznymi podróżnikami, loic.....tylko jeszcze nie wiem jak będziemy zarabiać. masz jakieś talenty? - bo ona umiała tylko dużo języków i nic poza tym. no, to przynajmniej się dogadają, ona będzie tłumaczem luika, a on będzie jej odpłacał w naturze. zachichotała względem tych mysli, ale nie wypowiedziała na glos, tylko pocałowała go w szyyję.

-eeeyeeu, jestem szwedem-zawsze się tym popisywał, chociaż przecież tak naprawdę nie było czym-mogę też udawać, że umiem śpiewać-najpierw musi wypić miliard litrów dżeków danielsów albo czegoś. smyrał ją po plecach ciągle i wciąż.

- okej, to ty będziesz śpiewał, a ja będę grała na gitarze. to znaczy będę się uczyła...jezu, to takie głupie, ale chciałabym. nienawidzę rutyny, już rzygam tym liceum i sorboną, na kampusie przynajmniej dużo się dzialo - jak pablo z florencji wyrzucił telewizor przez okno, bo nie chcieli mu dać wódki! na przykład.

-co na przykład?-z pobytu niewiele pamiętał, ale tylko dlatego, że był śpiący. jak odeśpi, będzie wszystko pamiętał-no to możemy jechać. najpierw szwecja-chciał odwiedzić mamę;d-potem możeee-zastanowił się głęboko-pojedziemy na syberię, a potem może w alpy, pojeździmy na nartach-loic bardzo lubił wszystkie sporty, wbrew pozorom.

- kładźmy się juuuż, hm - mruknęła sennie, błądząc palcem wskazującym po klatce piersiowej luika - jestem taaaaka zmęczona.

-ookej-ziewnął w jej ramię, pocałował ją w szyję i przeniósł się, razem z niąhyhahe, na łóżko. wpakował siebie i ją pod kołdrę.

łał. olivia oparła policzek na klatce piersiowej luika i przymknęła zmęczone powieki.
- loic, wiesz....- bo ona nie wie, hihi. okej, wiedziała co chce powiedzieć, ale nie bardzo umiała to ubrać w słowa - dziękuję - szepnęła tylko i podniosła głowę, by pocałować go w dolną wargę.

-za?-okej, loic to loic. dla niego musi być jasno powiedziane za co, dlaczego. nie ma lekko. niemniej jednak, pocałował ją w górną, dolną, a potem w obie naraz, niesamowite... uśmiechnął się potem jednym kącikiem, więc mogła tego nie widzieć.

- za wszystko - odpowiedziała - za te ostatnie dni, bo dzięki tobie tutaj przeżyłam, inaczej na pewno spakowałabym się i poleciała do stanów. a teraz...chcę tu zostac - nie powiedziała, ze dla niego, bo to bylo za wczesnie, by sie do tego przyznać.

ochno, ale i tak loic nieprzyzwyczajony do takich wyznań, zamrugał kilka razy, a potem uśmiechnął się szeroko i szczerze, bo poczuł się jeszcze lepszym szwedzkim chłopcem niż był. pocałował ją w czoło, w przypływie czułości związanej z wyznaniem oliwii.

sziz slipin :d

okej, on też, poruszony jej wyznaniem ;d.

okej, napisałam u niego w mieszkaniu..
przyszedł, zapukał nawet, bo były zamknięte, sprawdzał.

a olivia obciągnęła trochę malinowy kardigan i z głośnym westchnieniem ruszyła w przedpokoju. otarła łzy z rumianych policzków i stwierdziła, że chyba nie powinna w ten sposób go przyjmować i tak dalej. westchnęła. była żałosna, nawet jeśli chodzi o facetów. dolina tak zwana. otworzyła, uśmiechając się blado.
- czeeść - przywitała się i oparła o drzwi, by loic mógł wejść.

-co ci jest?-wpuścił psa, który wywęszył cynamona. i się go wystraszył:<. loic wszedł, zamknął za sobą drzwi. położył jej dłoń na policzku i miał bardzo zatroskaną minę. naprawdę się przejął, nie kłamał w tym momencie, bo to loik przecież.

westchnęła ciężko. nie wiedząc czemu nie chciała go zadręczać swoimi problemami, na pewno miał swoje i uzna, że ona bez potrzeby się przejmuje, czy cos takiego.
- ni-ii-c takiego - już prawie chciała mu powiedzieć, że dostała okres, ale chyba w takim stanie, nie wyglądała na kobietę podczas okresu, więc po prostu przytuliła się mocno do jego klatki piersiowej i zaszlochała - ja po prostu już mam dosyć wszystkiego. lekarzy, którzy twierdzą uparcie, że mam anemię, rodziców, którzy twierdzą, że jestem jeszcze dzieckiem, tych ludzi, którzy na mnie dziś się wydzierali przez pół godziny, bo nie zapłaciłam rachunków i tak dalej i tego, że jesteś jedyną osobą, na którą tutaj mogę liczyć.

ochno i masz, nie wiedział co powiedzieć. objął ją więc mocno i pocałował w czubek głowy. mam teraz skojarzenie z czerwoną sukienką, nie wiem czemu, to wycinamy. przejął się tą anemią vol2 i całą resztą też. sam specjalnych problemów nie miał, był dzieckiem szczęścia, więc mogła go trochę podręczyć. nadal przytulając, poprowadził ją, i siebie, do salonu, bo w przedpokoju było zi mno.

olivia więc opadła bezwładnie na kanapę, czując lekki zwrót głowy, jak to przy anemii bywa, a ja to wiem na pewno, ale nołłoriz, obeszło się bez większych szkód. wyciągnęła nogi przed siebie i oparła głowę o ramię luika.
- ja...przepraszam loic, że zadręczam cię swoimi problemami - powiedziała w koncu.

masz buzi-nie zadręczasz przecież. zapłaciłaś rachunki?-loik był mężczyzną, serio, a czytałam kilka razy, że mężczyźni lubią takie sierotki, którymi trzeba się zaopiekować i tak dalej, ja się nie znam. w każdym razie, stwierdził, że będzie musiał się nią zaopiekować, postarzę go chyba, żeby nie zginęła w tym wielkim mieście i takie tam.

- niee, do jutra dali mi czas, ale nadal nie wiem o co chodzi, a do rodziców nie mogę zadzwonić, bo będą się jeszcze gorzej wydzierać, że po co tutaj przyjechałam i tak dalej, jak nie daję sobie rady - pokręciła głową i podciągnęła nogi pod brodę, by położyć ją zaraz na jednym z kościstych kolan. prawym.